T
cosi·m destreign Amor[s] e men’a fre vas l’arguogll gran, e no m’aguda re, qe·m mostras on plu merce vos deman; mas tan mi son li consir e l’afan qe viu qant muer per amar finamen. Donc mor e viu? non, mas mos cors cocios mor e reviu de cosir amoros a vos, dompna, c[e] am tan coralmen; sufretç ab gioi sa vid’al mort cuisen, per qe mal vi la gran beutat de vos.
Parer non pot per dic ni per senblan lo bens ce vos voigll ab † len carna fe † mas nie[n]s es so ce vos dic: si·m te al cor us fioc[s] que no·s † remuda o dan. † Per cals raisons no m’ausi consuman? Savi dion e l’autor veramen qe longincs us, segon dreic et raiso[s], si convertis e natura, don vos deves saber car eu n’ai eissamen per longinc us en fioc d’amor plaisen [. . .] Ed. Paolo Squillacioti
|
como l’amor m’ à priso, inver’ lo grande orgoglio che voi, bella, mostrate, e no m’aita. Oi lasso, lo meo core, che ’n tante pene è miso che vive quando more per bene amare, e teneselo a vita! Dunque mor’e viv’eo? No, ma lo core meo more più spesso e forte che non faria di morte naturale, per voi, donna, cui ama, più che se stesso brama, e voi pur lo sdegnate: Amor, vostr’amistate vidi male.
Lo meo ’namoramento non pò parire in detto, ma sì com’eo lo sento cor no lo penseria né diria lingua; e zo ch’eo dico è nente inver’ ch’eo son distretto tanto coralemente: foc’aio al cor non credo mai si stingua, anzi si pur alluma: perché non mi consuma? La salamandra audivi che ’nfra lo foco vivi stando sana; eo sì fo per long’uso, vivo ’n foc’amoroso e non saccio ch’eo dica: lo meo lavoro spica e non ingrana.
Madonna, sì m’avene ch’eo non posso avenire com’eo dicesse bene la propia cosa ch’eo sento d’amore: sì com’omo in prudito lo cor mi fa sentire, che giamai no ’nd’è quito mentre non pò toccar lo suo sentore. Lo non-poter mi turba, com’on che pinge e sturba, e pure li dispiace lo pingere che face, e sé riprende, che non fa per natura la propïa pintura; e non è da blasmare omo che cade in mare a che s’aprende.
Lo vostr’amor che m’ave in mare tempestoso, è sì como la nave c’a la fortuna getta ogni pesanti, e campan per lo getto di loco periglioso: similemente eo getto a voi, bella, li mei sospiri e pianti, che s’eo no li gittasse parria che soffondasse, e bene soffondara, lo cor tanto gravara in suo disio; che tanto frange a terra tempesta che s’aterra, ed eo così rinfrango: quando sospiro e piango posar crio.
Assai mi son mostrato a voi, bella spietata, com’eo so’ innamorato, ma creio ch’e’ dispiacerï’ a voi pinto. Poi c’a me solo, lasso, cotal ventura è data, perché no mi ’nde lasso? Non posso, di tal guisa Amor m’à vinto. Vorria c’or avenisse che lo meo core ’scisse come ’ncarnato tutto, e non facesse motto a voi, sdegnosa; c’Amore a tal l’adusse ca, se vipera i fusse, natura perderia: a tal lo vederia, fora pietosa. Ed. Roberto Antonelli
|