T

 

 



          Folchetto di Marsiglia


          A vos, midontç, voill retrair’en cantan

          cosi·m destreign Amor[s] e men’a fre

          vas l’arguogll gran, e no m’aguda re,

          qe·m mostras on plu merce vos deman;

          mas tan mi son li consir e l’afan

          qe viu qant muer per amar finamen.

          Donc mor e viu? non, mas mos cors cocios

          mor e reviu de cosir amoros

          a vos, dompna, c[e] am tan coralmen;

          sufretç ab gioi sa vid’al mort cuisen,

          per qe mal vi la gran beutat de vos.

 

          Parer non pot per dic ni per senblan

          lo bens ce vos voigll ab † len carna fe †

          mas nie[n]s es so ce vos dic: si·m te

          al cor us fioc[s] que no·s † remuda o dan. †

          Per cals raisons no m’ausi consuman?

          Savi dion e l’autor veramen

          qe longincs us, segon dreic et raiso[s],

          si convertis e natura, don vos

          deves saber car eu n’ai eissamen

          per longinc us en fioc d’amor plaisen

          [. . .]

Ed. Paolo Squillacioti                 

 



Giacomo da Lentini


Madonna, dir vo voglio

como l’amor m’ à priso,

inver’ lo grande orgoglio

che voi, bella, mostrate, e no m’aita.

Oi lasso, lo meo core,      

che ’n tante pene è miso

che vive quando more

per bene amare, e teneselo a vita!

Dunque mor’e viv’eo?

No, ma lo core meo

more più spesso e forte

che non faria di morte    naturale,

per voi, donna, cui ama,

più che se stesso brama,

e voi pur lo sdegnate:        

Amor, vostr’amistate    vidi male.

 

Lo meo ’namoramento

non pò parire in detto,

ma sì com’eo lo sento

cor no lo penseria né diria lingua;     

e zo ch’eo dico è nente

inver’ ch’eo son distretto

tanto coralemente:

foc’aio al cor non credo mai si stingua,

anzi si pur alluma:         

perché non mi consuma?

La salamandra audivi

che ’nfra lo foco vivi    stando sana;

eo sì fo per long’uso,

vivo ’n foc’amoroso          

e non saccio ch’eo dica:

lo meo lavoro spica    e non ingrana.

 

Madonna, sì m’avene

ch’eo non posso avenire

com’eo dicesse bene          

la propia cosa ch’eo sento d’amore:

sì com’omo in prudito

lo cor mi fa sentire,

che giamai no ’nd’è quito

mentre non pò toccar lo suo sentore.     

Lo non-poter mi turba,

com’on che pinge e sturba,

e pure li dispiace

lo pingere che face,    e sé riprende,

che non fa per natura         

la propïa pintura;

e non è da blasmare

omo che cade in mare    a che s’aprende.

 

Lo vostr’amor che m’ave

in mare tempestoso,          

è sì como la nave

c’a la fortuna getta ogni pesanti,

e campan per lo getto

di loco periglioso:

similemente eo getto          

a voi, bella, li mei sospiri e pianti,

che s’eo no li gittasse

parria che soffondasse,

e bene soffondara,

lo cor tanto gravara    in suo disio;      

che tanto frange a terra

tempesta che s’aterra,

ed eo così rinfrango:

quando sospiro e piango    posar crio.

 

Assai mi son mostrato       

a voi, bella spietata,

com’eo so’ innamorato,

ma creio ch’e’ dispiacerï’ a voi pinto.

Poi c’a me solo, lasso,

cotal ventura è data,          

perché no mi ’nde lasso?

Non posso, di tal guisa Amor m’à vinto.

Vorria c’or avenisse

che lo meo core ’scisse

come ’ncarnato tutto,        

e non facesse motto    a voi, sdegnosa;

c’Amore a tal l’adusse

ca, se vipera i fusse,

natura perderia:

a tal lo vederia,    fora pietosa.

Ed. Roberto Antonelli